Był rzymskim wodzem i mężem stanu pochodzącym z rodu ekwitów. Pod dowództwem swojego ojca Pompejusza Strabona brał udział w wojnie ze sprzymierzeńcami. Rozpoczął karierę polityczną jako jeden z pierwszych stronników Sulli w 83 p.n.e. i jemu zawdzięczał dowództwo bez wstępnego okresu sprawowania władzy. Odniusł zwycięstwo nad zwolennikami Mariusza w Sycyli 81 i Afryce 80 p.n.e. i został obwołany przez wojska imperatorem. Od Sulii uzyskał tytuł Wielkiego i pozwolenie na odbycie triumfu. Pokonał wojska Sertoriusza w Hiszpanii. Przyczynił się do zakończenia wojny prowadzonej przez Krasusa z niewolnikami pod wodzą Spartakusa w 71 p.n.e., następnie w 55 i 52 p.n.e. Przywrócił ustrój sprzed rządów Sulli, a dzięki popularom i Cyceronowi uzyskał specjalne pełnomocnictwa do walki z piratami na Morzu Śródziemnym w 67 p.n.e., których szybko wytępił. Dzięki wstawiennictwu Cezara i Cycerona podjął działania wojenne przeciw Mitrydatesowi VI Eupatorowi, królowi Pontu i odniósł zwycięstwo. Zdobyty w 66-64 p.n.e. Pont połączył z prowincją Bitynią. Uporządkował sprawy Azji Mniejszej i podbił Syrię w 64 p.n.e., uzależnił Judeę w 63 p.n.e. W 62 p.n.e. odbył triumf w Rzymie. Gdy senat nie uznał zarządzeń wydanych na Wschodzie w 60 p.n.e. zawarł z Krassusem i Cezarem tajne porozumienie tj I triumwirat, przedłuzony w Lukce 56 p.n.e., otrzymał wtedy zarząd Hiszpanii. Po śmierci Krassusa w 53 p.n.e. nastapił rozpad triumwiratu i konflikt z Cezarem. W 49 p.n.e. doszło do wojny między Pompejuszem Wielkim a Cezarem, opuscił wówczas Italię i udał się do Grecji. Odniusł sukces pod Dyrrachium, lecz przegrał bitwę pod Farsalos w 48 p.n.e., po której uciekł do Egiptu, gdzie przy próbie lądowania został zamordowany z rozkazu króla Egiptu.
Darmowy hosting zapewnia PRV.PL